Nidzicę założono na dawnym terytorium pruskich plemion Sasinów w XIV wieku skolonizowanych przez osadników polskich w pobliżu Mazowsza i Kurpii. Prawa miejskie otrzymała Nidzica w 1381 roku z rąk Wielkiego Mistrza Krzyżackiego Winrycha von Kniprode.

Krzyżacy wykorzystując naturalne walory bagnistej doliny Nidy, wybudowali na wzgórzu zamek strażniczy mający chronić przed odwetowymi najazdami z Litwy i pobliskiego Mazowsza. W I połowie XVI wieku rozbudowano fortyfikacje, wznosząc jeden z największych zamków krzyżackich. Od tej pory historyczny rozwój Nidzicy wiąże się z licznymi wojnami.

Dzieje Nidzicy związane są z historycznymi wydarzeniami tej części Europy. W lipcu 1410 roku na tydzień przed bitwą pod Grunwaldem, zajeły je wojska polskie i litewskie. W 1628 roku ucierpiała od wojsk szwedzkich,a w 1656 roku oblegali ją bezskutecznie Tatarzy. Podczas Kampanii napoleońskiej stacjonowały w Nidzicy oddziały francuskie i polskie, a w 1813 roku dońscy kozacy. Miasto nawiedzały liczne epidemie i pożary. Nidzicę rozsławili jej wybitni obywatele ,m.in. autor najsłynniejszego kancjonału mazurskiego Jerzy Wasiński, radca sądowy Ferdynand Tymoteusz Gregorovius, który w latach 1828-1830 uratował od zapomnienia zrujnowany zamek i adoptował go do celów sądownictwa, oraz dwaj jego synowie Ferdynand i Juliusz.

W styczniu 1945 roku po wyzwoleniu, Nidzica była w 80% zniszczona. Dopiero w latach 1959-1965 dokonano gruntowych prac remontowo-konserwatorskich i adaptacyjnych, przeznaczając obiekt na dom kultury, bibliotekę, kawiarnię, hotel. Nidzica dnia dzisiejszego tętni życiem.Rozwija się rzemiosło, usługi i handel.Brak jest wielkiego przemysłu.

(Fot. Pixabay / CC0)